အက္ဆစ္တစ္ခြက္(၁၀)

သူမသည္ ေယာင္ယမ္း၍ မ်က္စိအစံု မွိတ္ပစ္လိုက္သည္။ မေတြးရဘူး၊ မေတြးနဲ႕..။ သူမ အတန္တန္ျငင္းပါလ်က္ သားဖြားမီးယပ္ အထူးကုဆရာ၀န္မထံ သူ ဇြတ္ေခၚ၍ ကိုယ္၀န္ကို အပ္ႏွံသည္။ ဆရာ၀န္ခ်ိန္းသည့္ရက္တိုင္း မပ်က္မကြက္ သူလိုက္ပို႕ေပးေနက် ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ပတ္က ရက္ခ်ိန္းေစ့သည္ကိုပင္ သူမေမ့ေလ်ာ့ေနမည္စိုး၍ သူ လာသတိေပးခဲ့၏။ (ကေလးႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ျခြင္းခ်က္အျဖစ္ သူ သတ္မွတ္ေလသလား မေျပာတတ္ပါ။ )"ဒီေန႕ညေန ဆရာ၀န္ဆီ သြားရမယ္၊ ေမ့မေနနဲ႔" ထိုေန႕နံနက္ အိမ္မွ မထြက္မီ အခန္း၀မွာ လာရပ္၍ ခပ္တည္တည္ေျပာခဲ့စဥ္က သူမ ထိတ္ခနဲ ရင္ခုန္သြားေသးသည္။ သူမကိုယ္သူမ မေက်နပ္ဘဲ အျပစ္တင္မဆံုးေတာ့ေခ်။ ငါ ဘာလို႕ ရင္ခုန္တာလဲ၊ ငါဘာလို႕ တုန္လႈပ္တာလဲ၊ အထပ္ထပ္ ညည္းညဴမိသည္။ ထိုေန႕က အခါတိုင္းကဲ့သို႕ ညသန္းေခါင္အထိ မေနဘဲ ညေနေဆးခန္းအမီ သူျပန္လာခဲ့၏။ "သြား .. အ၀တ္လဲ၊ ေဆးခန္းသြားမယ္" သူမ ျငင္းဆိုရန္ ေတြးလိုက္ေသာ္လည္း ျပႆနာရႈပ္ေထြးကုန္မွာ စိုးရိမ္သည္။ မသြားလွ်င္ သူေအာ္ဟစ္ေငါက္ငမ္းမည္။ သို႕မဟုတ္ ရိုက္ႏွက္မည္။ သို႕မဟုတ္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆြဲေခၚမည္။ သူ႕အေနႏွင့္ေတာ့ ဆရာ၀န္ဆီ သူမကိုရေအာင္ ေခၚသြားမွာပဲ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္ကို ေတြးမိ၍ သူမ အလြယ္တကူ လိုက္သြားခဲ့ရသည္။ အို.. ေမ့ေနလိုက္တာ၊ မနက္ျဖန္ ဆရာ၀န္ခ်ိန္းတဲ့ ရက္ပါပဲလား သူ.. သူမကို သတိေပးဦးမည္။ ေဆးခန္းသို႕ လိုက္ပို႕ဦးမည္။ ဟန္ေဆာင္ထားေသာ ၾကင္နာမႈမ်ိဳး မဟုတ္သလို လူသူေရွ႔တြင္ သူမကို ၾကင္နာယုယစြာ တြဲေပြ႔က်ီစယ္ျပံဳးဦးမည္။ သူ .. ဘုရားေရ .. မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ လင္ေယာက်္ားကို တစ္သက္လံုး မုန္းတီးနာက်ည္းသြားဖို႕ သိပ္မ်ားခက္ခဲေနေလမလား။ သူမ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ရပါ့မလဲ။ ရုတ္တရက္ စိတ္လိုက္မာန္ပါ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ျပီးမွ ယခင္ကလို ေပါ့ပါးသြက္လက္ျခင္းမရွိေသာ သူမကိုယ္ခႏၶာကို သတိထားမိသြားသည္။ စာအုပ္ကို ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ပစ္ခ်ရန္ စိတ္ကူးျပီးမွ အသာေလး ခ်ထားလိုက္ေလသည္။ သူမသည္ ေလွကားကို တစ္ထပ္တက္ျပီး ေလွကားေျခရင္း အုတ္နံရံေပၚက မီးခလုတ္ကို ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။ ေလွကားကို အသံမျမည္ေအာင္ ျဖည္းညင္းစြာ တက္ရင္း မူးေနာက္ေနာက္ ခံစားရသည္။ ေလွကားေပၚက လိမ့္က်လွ်င္ ကိုယ္၀န္ပ်က္က်ေလမလား။ အခန္းထဲ ၀င္လိုက္ေသာအခါ စားပြဲတင္ မီးအုပ္ေဆာင္းေအာက္ေျခတြင္ ေဆးပုလင္း သံုးေလးခုကို အသစ္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူမ စားပြဲအနီးသို႕ တိုးကပ္သြား၏။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အားတိုးေဆး၊
ေဖာလစ္အက္စစ္၊ ျဖဴရာမင္ဘီစီ။ သူမ တုန္လႈပ္သြား၏။ ဒါ .. ဒါေတြဟာ သူ႕ကေလးအတြက္ေပ့ါ။ ရုတ္တရက္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေဆးပုလင္းမ်ားကို လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ စုျပံဳယူလ်က္ အခန္းနံရံသို႕ အရွိန္ျပင္းစြာ ပစ္ေပါက္ခြဲပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ အလြန္အမင္း တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညသည္ ပုလင္းကြဲသံ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ ဖန္ကြဲစမ်ား လြင့္စင္သံျဖင့္ စူးရွက်ယ္ေလာင္သြား၏။