Sunday, January 27, 2008

အက္ဆစ္တစ္ခြက္(၈)

သို႕ေသာ္ သူမ ဘာတတ္ႏိုင္မည္နည္း။ ယခုအခါ သူသည္ တစ္လတစ္ခါ ႏွစ္လတစ္ခါ ခရီးထြက္၍ (ခရီးထြက္ဟန္ေဆာင္၍) သူ၏ မယားၾကီးလည္းမဟုတ္၊ မယားငယ္လည္းမဟုတ္ေသာ ခ်စ္သူမိန္းမထံ သြား၍ ေတြ႔ေနခဲ့ျပီ။ ထို႕ေနာက္ သူမကြယ္ရာတြင္ သူတို႕ႏွစ္ဦး အတူေနထိုင္ၾကမည္။ သူမ၏ ကိုယ္၀န္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကမည္။ သူမ ေမြးဖြားလာမည့္ ကေလးသည္ ေယာက်္ားေလးလား၊ မိန္းမကေလးလား အေလာင္းအစားလုပ္ၾကမည္။ ေဖ်ာ္ရည္ဖန္ခြက္မ်ားအၾကား၊ စီးကရက္ေငြ႔မ်ားအၾကား၊ ထမင္းပန္းကန္မ်ားအၾကား သူတို႕ေဆြးေႏြးသည့္ ေခါင္းစU္မွာ 'သူမ' ျဖစ္ခဲ့မည္။ သစ္သီးမ်ား၊ အနမ္းမ်ား၊ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္ တြဲလ်က္ သူမအေၾကာင္း..၊ ကေလးအေၾကာင္း..။ သူတို႕ မၾကာခဏ ေျပာၾကမည္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပြ႔ဖက္ထားရင္းေပါ့.. "ကိုယ့္မိန္းမက ကိုယ့္ကို သိပ္ခ်စ္တာကြ၊ အရမ္းအလိုလိုက္တာ၊ သနားစရာေကာင္းေအာင္ အလိုလိုက္တာ" "အံမာ.. ကိုကိုေနာ္၊ သနားရံုပဲသနား၊ ဒါထက္မပိုရဘူး ဒါပဲ" "အိုး.. ေဟာဒီ ကမၻာေလာကမွာ ထားကလြဲျပီး ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ.." ဘုရား.. ဘုရား၊ ငါ ဘာလုပ္ရပါ့မလဲ။ သူမသည္ ရွက္စိတ္၊ နာၾကည္းစိတ္တို႕ျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသပစ္ရန္ပင္ စိတ္ကူးလိုက္မိေသး။ မျဖစ္ပါဘူး။ ကေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးေနျပီ။ သူ အျပင္ေရာက္လာမယ္ဆိုရင္ အသက္ရွင္ေနႏိုင္ျပီ။ မျဖစ္ဘူး။ အေရးအၾကီးဆံုး အေၾကာင္းမွာ သူမ ေသသြားဖို႕ မဟုတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ သူမ၏ သားကေလး။ အူိ.. မေတြးနဲ႕။ လူတစ္ေယာက္မွာ သနားကရုဏာစိတ္ နည္းနည္းေလး ရွိေနရင္ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို ဘယ္မွာ ျပီးဆံုးေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွာလဲ။ သူမသည္ ေန႕စဥ္ နံနက္မိုးလင္းမွ ညအိပ္ရာ၀င္အထိ အသိစိတ္ဓာတ္တစ္ခုတည္းျဖင့္ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ထို အသိစိတ္ဓာတ္မွာ သူတို႕ကို မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ မည္သို႕ လက္စားေခ်မလဲဆိုသည့္ အသိပင္ျဖစ္သည္။ သူ၏ ဇနီးျဖစ္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုးေတာ့ သူတို႕ သူမထံမွ အင္မတန္လိုခ်င္ေသာ ကေလးကို မရေစရ။ သူမ၏ ခိုင္ျမဲေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ သူမ၏ စနက္တံမ်ားကို သူ႕ႏွလံုးသားဆီမွာ ေဖာက္ခြဲဖို႕ ခ်ိန္ကိုက္ခ်ည္ေႏွာင္ထားရမည္။ ေလွကားမွ ေျခသံ အေျပးေရာက္လာေသာအခါ ပ်ံ႔လြင့္ေနခဲ့ေသာ စိတ္အာရံုကို ကမန္းကတန္း စုယူျပီး ယခုအခ်ိန္အထိ မဖတ္ျဖစ္ေသးေသာ စာမ်က္ႏွာကို အသံျမည္ေအာင္ လွန္ပစ္လိုက္ရေလသည္။ သူမ ေတြေ၀ ေငးေမာေနေၾကာင္း သူ မျမင္ေစရပါ။ သူမသည္ သူ႕ကို မုန္းတီးစြာ ဖယ္ေရွာင္ျခင္းမွတစ္ပါး အျခားေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ သာမန္သာျဖစ္သည္ဟု ျမင္ေစခ်င္သည္။ ေျခညွပ္ဖိနပ္ စီးလိုက္သံ၊ သူမေနာက္နားဆီမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသံ။ စာၾကည့္ခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ျပီး အသံျမည္ေအာင္ ျပန္ပိတ္သြား၏။ သူ အိပ္ရာ၀င္ဖို႕ ျပင္ေတာ့မည္။ စာၾကည့္ခန္း သမံတလင္း တံျမက္စည္းလွည္းသံ ၾကားရသည္။ ထို႕ေနာက္ တံျမက္စည္းကို အခန္းေထာင့္သို႕ လႊင့္ပစ္လိုက္သံ၊
ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာကို အ၀တ္ျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းစြာ (သို႕မဟုတ္) ေဒါသတၾကီး ဖုန္ခါ လွည္းက်င္းသံ၊ ေခါင္းအံုးပစ္ခ်သံ၊ ထို႕ေနာက္ ေလးပင္ ၾကမ္းရွစြာ ပစ္လွဲ အိပ္ပစ္လိုက္သည့္အသံ၊ သူ႕ကို သူမ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ရိုက္ပစ္လိုက္သည့္ေန႕မွ စ၍ သူ႕ေခါင္းအံုးႏွင့္ ေစာင္ကို ေအာက္ထပ္ စာၾကည့္ခန္းထဲ ေရႊ႔သြားခဲ့သည္မွာ ယခုဆိုလွ်င္ ၇က္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ျပီ။

0 မွတ္ခ်က္ေပးရန္:

Template Design | Elque 2007