အက္ဆစ္တစ္ခြက္ ဇာတ္သိမ္းလုိက္ျပီေနာ္

ဇာတ္သိမ္းပိုင္းပါ .
အိပ္မက္ မက္ေနတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ အိပ္ေဆးေၾကာင့္ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္ေမေနႏိုင္ဘူးလား။ သို႕ေသာ္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ား၏ အရိပအေငြ႔ထဲတြင္ ဤအျဖစအပ်က္ အမွန္တကယ္ ျဖစ္သြားေၾကာင္း ရိပ္မိ ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ သူမ တစ္ကိုယ္လံုး ေလတြင္ လြင့္ေမ်ာသြားသလို ထင္မိသည္။ အဓိပၸါယ္မရွိတာ၊ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေမြးညင္း ထလ်က္ ထိတ္လန္႕ျခင္းၾကီးစြာ ယူက်ံဳးမရ ခံစားရသည္။ မယံုဘူး၊ သို႕ေသာ္ အမွန္တရားသည္ သူမကိုယ္ေပၚမွာ အုတ္နံရံျဖဴျဖဴေပၚမွာ၊ ေစ့လာေသာ တံခါးခ်ပ္ေပၚမွာ၊ တစ္စက္ခ်င္းက်ေနေသာ ေသြးပုလင္းထဲမွာ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျပိဳကြဲပ်က္စီးသြားေသာ သူ႕မ်က္လံုးထဲမွာ..။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမ တြက္လိုက္ေသာ ပုစၦာသည္လည္း ျပင္၍မရေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ မွားယြင္းေနပါပေကာလား။ ဟင့္အင္း၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
လက္ဖ်ံႏွစ္ဘက္မွ နာက်င္မႈ၊ ခါးေအာက္ပိုင္းမွ နာက်င္မႈ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ နာက်င္မႈတို႔ကို ေက်ာ္လြန္လ်က္ စူးစူးနစ္နစ္ နာက်င္လာသည္မွာ ႏွလံုးဆီမွ ျဖစ္သည္။ သူမ အသက္ရွဴ ရပ္သြားမတတ္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြား၏။ ရုတ္တရက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာလုပ္မိမွန္းမသိခင္ ရိႈက္ၾကီးတငင္ငိုလ်က္ အိိပ္ရာမွ ရုန္းကန္ထလိုက္မိေတာ့သည္။ "မိုး" အားမာန္ပါေသာ သူ႕အသံႏွအတူ သူမကို ညင္သာစြာ (သို႕မဟုတ္) ခိုင္ျမဲစြာ ထိန္းခ်ဳပ္ဖိတြန္းလ်က္ အိပ္ရာေပၚမွာပင္ ျငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းေနေစသည္။ သူမ ၀မ္းပန္းတနည္း ငိုသည္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရပ္ၾကည့္ေန၏။ "ဒါ .. ဒါ ညာေျပာတာမဟုတ္လားဟင္" သူ႕မ်က္လံုးမွ အေျဖမွန္ ျမင္ေနလ်က္က ေမးမိျပန္သည္။ သူသည္ ေခါင္းကို ညင္သာစြာ ခါယမ္း၍ (သူမ၀မ္းဗိုက္ဆီသို႕) ေငးေမာေနသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမွာ ေစာေစာက ျမင္ခဲ့ရေသာ အာဃာတမ်ား၊ ခက္ထန္မႈမ်ား လံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္လ်က္ သိမ္ေမြ႔ေသာ ေၾကကြဲမႈ သက္သက္ကိုသာ ျမင္ရသည္။ "ကၽြန္မ မ်က္ရည္ကို ျမင္ခ်င္ရံုသက္သက္နဲ႕ လိမ္ေျပာတာလို႕ ေျပာလိုက္စမ္းပါ ေမာင္ရယ္" 'ေမာင္' ဟု သူမႏႈတ္ဖ်ားမွ ခ်ိဳျမစြာအားကိုးစြာ ေခၚလိုက္မိမွန္း သူမ သတိမထားလိုက္မိေပ။ သူမကိုယ္ခႏၶာထဲမွာ ရွိခဲ့ဖူးေသာ အင္အားမ်ား ရုတ္တ၇က္ ဆံုးရံႈးေဖ်ာ့ႏြမ္းကာ ေမာဟိုက္ပူေလာင္ေန၏။ သူသည္ သူမမ်က္ႏွာဆီသို႕ ငံု႔ကိုင္း၍ သူမနဖူးကို အညင္သာဆံုး နမ္းေလသည္။ နဖူးေပၚမွ စိုစြတ္သြားေသာ မ်က္ရည္စက္၏ အေတြ႔ကို မယံုၾကည္ႏို္င္စြာ သူမ ခံစားသိရွိလိုက္၏။ သူမ ဘယ္လို အသက္ရွင္ ရပ္တည္ရပါ့မလဲ။ သူမ ဘယ္လို ေသဆံုးသြားပါ့မလဲ။ ဘုရားသခင္သည္ သူမထင္ထားသည္ထက္ ေစာစီးစြာပင္ သူမကို အျပစ္ဒဏ္ခတ္လိုက္ျပီ။

=================================================

ဆရာမ ဂ်ဴးေရးထားတာပါ ..ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ႏွမေတြ အားလပ္ခ်ိန္မွာ ဖတ္ရွူႏုိင္ေစရန္
ျပန္လည္ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္ ..ေမာင္ႏွမအားလုံး ၾကည္ႏူးၾကပါေစ ..
ဂ်ဴး ၁၉၈၆ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ၊

အက္ဆစ္တစ္ခြက္(၁၄)

မထင္မွတ္ေသာ ေမးခြန္းေၾကာင့္ သူမ တုန္လႈပ္သြား၏။ သူက သူမကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ျပီးမွ မ်က္စိလႊဲလ်က္ 'ၾကည့္စရာေတာ့ မရွိဘူး'ဟု သူ႕ဘာသာသူ ေရရြတ္ေနသလို သတိလက္လြတ္ ေျပာ၏။ ဟင့္အင္း .. မေျပာပါနဲ႕။ "မင္း သိလားဟင္၊ နာက်င္မႈကို သူ.. သိတယ္" "အို.." နာက်င္မႈ၊ က်ဥ္ခနဲ စူးရွတဲ့ ေအာင့္သြားေသာ ရင္ညြန္႕ဆီက ေ၀ဒနာသည္ တစ္သက္လံုး မေျပေပ်ာက္ႏိုင္ေတာ့သလိုပင္ ျဖစ္၏။ သူမ ေမ့ထားခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာကို သူအစေဖာ္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ ငိုခ်င္ျပင္းျပစြာ မ်က္စအစံုကို မွိတ္ပစ္လိုက္မိ၏။ "သားရယ္" သူမသည္ ေထာင့္စံုေအာင္ ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္သူ မဟုတ္ပါ။ 'လံုး၀ အဓိပၸါယ္မရွိတာ' သူသည္ အမွတ္တမဲ့ ပြင့္အန္ထြက္လာေသာ ယူက်ံဳးမရစိတ္ျဖင့္ ေတာက္တစ္ခ်က္ ေခါက္လိုက္ေလသည္။ "ဒီအတြက္ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ျပတ္စဲလိုက္ၾကမလား" စကားသံသည္ သိပ္အားစိုက္ဖို႕မလိုဘဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ထြက္သြားသည္။ သူႏွင့္ ကြာရွင္းျပီးလွ်င္ သူမ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳရဦးမည္။ အနည္းဆံုး သားကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ ေမြးဖြားရဦးမည္။ "ျပတ္စဲဖို႕မလိုပါဘူး၊ မင္းကို ငါလိုခ်င္လို႕ ယူထားတာ၊ မင္းဟာေသတဲ့အထိ ငါ့မိန္းမပဲ ျဖစ္ေနရမယ္ နားလည္ရဲ႔လား" သူ႕အသံမွာ ၾကမ္းရွေန၏။ သူမတို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ အခ်စ္ဟူေသာ အင္အားတစ္ရပ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ထားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူက သူမထံမွ သားသမီးမ်ားစြာ ရေအာင္ယူဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ဟန္ရွိသည္။ ရွင္ ကၽြန္မဆီက ဘာကေလးမွ မရေစရဘူး။ သူမ ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာပါ။ ဤလွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေပါက္ၾကားေစရ။ "သားရဲ႔ ကိုယ္၀န္ကို ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ မေပးႏို္င္ခဲ့တဲ့အတြက္ ၀မ္းနည္းပါတယ္ ေမာင္" ယံုၾကည္မႈတစ္ခအတြက္ ေမာင္ ဟု ေခၚလိုက္၇ေသာ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမ်ား ခါးသက္လ်က္ရွိ၏။ ႏွလံုးနာသလို ျဖစ္သြားသည္။ ဤနာမည္သည္ သူမအတြက္ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္အတိ ျဖစ္၏။
"ဒါထက္ ၀မ္းနည္းစရာတစ္ခု က်န္ေသးတယ္" သူမမ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူမကို စူးစူးရွရွ ၾကည့္ေနေသာ၊ ေအးစက္၍ အေငြ႔ပ်ံေနေသာ မ်က္လံုးတို႕ကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည္။ "မင္းရဲ႔ သားအိမ္ ထုတ္ပစ္လိုက္ရတယ္ တဲ့" "ဘာ" ခက္ထန္တုန္လႈပ္ေသာ သူမအသံတြင္ ခါးသီးမႈအျပည့္အ၀ ပါ၀င္သြား၏။ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ သူသည္ သူမထံသို႕ ကိုင္းညြတ္လ်က္ ရင္တထိတ္ထိတ္ ခုန္ေနေသာ သူမကို တိုးတိတ္စြာ စကားေျပာေလသည္။ တ၀ုန္း၀ုန္း ဆူညံေနေသာ ေလတိုးသံႏွင့္ နားအစံုမွာ အာရံုျပန္႕က်ဲလ်က္ရွိသည္။ "သားအိမ္.. ခ်ဳပ္လို႕မရေအာင္ .. ေသြးလြန္ .. ထိခိုက္မႈ.. ေသြးလြန္ .. ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက .. အသက္ကို ရေအာင္ လုလိုက္ရတဲ့အတြက္ .." "ဘုရား.. ဘုရား" "စိတ္မဆင္းရဲပါနဲ႕၊ ကေလးမရႏိုင္ေတာ့တာကလြဲရင္ အားလံုး ပံုမွန္" "မဟုတ္ဘူး" အသံကုန္ဟစ္၍ ေအာ္ပစ္လိုက္ေသာ္လည္း သူမ မမွတ္မိေသာ အက္ကြဲကြဲ သူမအသံသည္ အေ၀းၾကီးမွ လာသလို သဲ့သဲ့ေလးသာ ျဖစ္သည္။ သူမ မယံုပါ။
*******************************************************************

အက္ဆစ္တစ္ခြက္(၁၃)

"ကဲ ကိုယ္ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္၊ လိုတာရွိရင္ အျပင္ခန္းက ဆရာမေလးဆီေျပာ၊ ဟုတ္လား။ ယူ႕မိန္းမ မေသႏိုင္ေတာ့ပါဘူးကြယ္၊ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာရစ္၊ ဟုတ္လား" သူသည္ ဆရာ၀န္မၾကီးကို လံုး၀ လွည့္မၾကည့္ပါ။ သူစိတ္၀င္စားေနသည္မွာ သူမမ်က္ႏွာျဖစ္၏။ သူမသည္ ရုတ္ျခည္းရစ္၀ဲ လွ်ံတက္လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ရွက္ရြံ႔စိတ္ျဖင့္ မ်က္ေတာင္ခတ္သိမ္း ဖယ္ပစ္လိုက္၏။ သူ အကဲခတ္ေနေၾကာင္း ေသခ်ာသည္။ သူမ တိတ္ဆိတ္စြာ အေနရခက္လ်က္ သူမကိုယ္ေပၚမွ သကၠလပ္ေစာင္ကို မွတ္မိဖို႕ ၾကိဳးစားေနသလို စူးစိုက္ထားလိုက္သည္။ ၾကည့္ပါဦး၊ အစိမ္းေရာင္ေစာင္ၾကီး၊ က်က္သေရမရွိလုိက္တာ။ သို႕ေသာ္ သူမ အလြန္အမင္း စိတ္ထိခိုက္ေနေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိမ္ညာ၍ မရပါ။ ေသြးသြင္းထားေသာ လက္ဖ်ံတြင္ ယင္ေကာင္ကေလး လာနားသည္ကို သူမ၏ ညာဘက္လက္ျဖင့္ ဖယ္ပစ္ရန္ အားယူလိုက္သည္။ ဘုရားေရ .. သူမ၏ ညာဘက္လက္တြင္လည္း ပိုက္တန္းလန္းႏွင့္ပါလား။ အေရာင္မဲ့ေသာ အရည္မ်ားသည္ ပိုက္တစ္ေလွ်ာက္ ေႏွးေကြးစြာ က်လ်က္ရွိ၏။ "ကိုယ္၀န္ပ်က္က်သြားတယ္" ၾကားလိုက္ရသည့္ အသံသည္ တစ္ခါမွ် မရင္းႏွီးဖူးေသာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္၏ အသံျဖစ္ေန၏။ သူ႕အသံထဲတြင္ နာက်င္မႈႏွင့္အတူ မယံုၾကည္ႏိုင္မႈပါ တြဲဖက္ေနေၾကာင္း ခံစားလိုက္ရသည္။ "ဟုတ္လား" သူမသည့္ထက္ ၀မ္းနည္းဖို႕ ေကာင္းသည္ဟု သူထင္ေပလိမ့္မည္။ စူးစိုက္ေသာ သူ႕မ်က္လံုးမ်ား လက္ခနဲ အေရာင္စြတ္စိုသြားျပီး တစ္ဖန္ျပန္မွိန္ေဖ်ာ့သြားေလသည္။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တင္းေစ့ထားပံုမွာ ဘယ္ေတာ့မွ် အာဃာတ မေျပႏိုင္မည့္ အေနအထားမ်ိဳးဟု ထင္ရသည္။ "သားေလးလား" တိုးတိတ္အားေပ်ာ့ေသာ သူမေမးခြန္းေၾကာင့္ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ အမွတ္မထင္ နာနာက်င္က်င္ အရိုက္ခံလိုက္ရသလို တုန္ခါသြားသည္။ သူမကို မယံုၾကည္ႏိုင္သလို နားမလည္ႏိုင္သလို သတိလက္လြတ္ စူးစမ္းၾကည့္ေနျပီးမွ 'သား..' ဟု အံၾကိတ္ပစ္လိုက္ရင္း ေျဖေလသည္။ ဘုရားသခင္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္ပါပဲလား။ သူ အင္မတန္ လိုခ်င္သည့္ သားကေလးေပါ့၊ ေနာက္ျပီး သူ႕ရုပ္ရည္ႏွင့္လည္း တူေနလိမ့္မည္ဟု သူမေလာင္းရဲသည္။ ဆံပင္ကလည္း သူ႕လို လိႈင္းတြန္႕ဖြာေနလိမ့္မည္။ သူ႕ကိုယ္ပြားကေလး။ "သားေလးကို ၾကည့္ခ်င္ေသးလား"
************************************************************************

အက္ဆစ္တစ္ခြက္(၁၂)

တစ္ေနရာရာမွ တစ္ခ်က္ခ်င္း ထြက္ေပၚေနေသာ အသံသဲ့သဲ့ကေလး တစ္ခုကို သူမၾကားေနရသည္။ ဘယ္နားကပါလိမ့္။ တံစက္ျမိတ္အစြန္းမွ ႏွင္းစက္တစ္ေပါက္ခ်င္းက်သည့္ အသံမ်ိဳး (သို႕မဟုတ္) ေသာက္ေရAိုးစင္ ေရခံခြက္ထဲသို႕ စိမ့္၍က်လာေသာ ေရစက္ေရေပါက္၏ အသံမ်ိဳး (သို႕မဟုတ္) ဘုရားေရ ခုတင္ၾကမ္းခင္းမွ စိမ့္၍ သမံတလင္းေပၚသို႕ တစ္စက္ခ်င္းက်ေနေသာ ေသြးစက္က်သံမ်ားလား .. မူးေ၀မႈန္၀ါးေနေသာ မ်က္လံုးအစံုသည္ မ်က္ႏွာၾကက္ပန္ကာကို အလ်င္ဆံုး ျမင္ရ၏။ ပန္ကာသည္ ျဖည္းညင္းတိုးတိတ္စြာ လည္ပတ္ေနသည္။ ဒါ ငါ့အခန္းမ်ားလား၊ သူမတို႕အခန္းတြင္ မ်က္ႏွာၾကက္ပန္ကာ မရွိပါ။ မ်က္လံုး၏ အျမင္ ဧရိယာအတြင္း ျဖဴေဖြးဆြတ္ေသာ အုတ္နံရံ ျဖဴျဖဴကိုသာ ျမင္ရသည္။ အုိ .. သူမ ေဆးရံုေရာက္ေနသလား။ ေလာကတစ္ခုလံုး သူမတစ္ဦးတည္း ရွိသကဲ့သို႕ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သူမ၏ ၀မ္းဗိုက္ေအာက္ပိုင္းဆီမွ အဆမတန္ နာက်င္ေသာ ေ၀ဒနာကို စူးစူးရဲရဲ ခႊန္ျမစြာ ခံစားလိုက္ရေလသည္။ စုတ္သပ္ညည္းညဴေတာ့မလို ျဖစ္သြားျပီးမွ သူမ အံကို ၾကိတ္ထားလိုက္သည္။ ျဖန္႕ထားေသာ လက္ဖ၀ါးမ်ားကို တင္းတင္းဆုပ္ပစ္လိုက္ေသာအခါ ဘယ္ဘက္လက္ လက္ဖ်ံအေပၚပိုင္းဆီမွ ဆစ္ခနဲ နာက်င္သြား၏။ ေခါင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္မွပင္ သူမလက္တြင္ ပိုက္တန္းလန္းႏွင့္ အပ္ၾကီးၾကီးတစ္ခု သြင္းထားေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ထို႕ေနာက္ တိုင္မွာခ်ိတ္ထားေသာ ေသြးပုလင္း၊ တစက္ခ်င္းေႏွးေကြးစြာ က်ဆင္းေနေသာ ေသြးရည္မ်ား ..။ တစ္ေနရာမွ တံခါးတစ္ခ်ပ္ ပြင့္သြားသည္။ "ေဟာ .. ယူ႕မိန္းမေလး ႏိုးေနျပီ" ဤအသံမွာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္၏ အသံမဟုတ္ပါ။ အသံလာရာသို႕ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူမ၏ ဆရာ၀န္ႏွင့္အတူ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူမအျမင္ေတြ႔ခ်င္ဆံုးေသာ လင္ေယာက်္ားအား ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ သြက္လက္ေသာ ဆရာ၀န္၏ ေနာက္ဘက္မွ သူသည္ ေမ့ေလ်ာ့စြာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသကဲ့သို႕ တြန္႕တြန္႕ဆုတ္ဆုတ္ ေလွ်ာက္လာေန၏။ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ တစ္စံုတစ္ခုကို နင့္နင့္သီးသီး ဆံုးရံႈးျပီးခါစ လူတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာျဖစ္သည္။ အျမဲတမ္း သပ္ရပ္ေသာ သူ႕ဆံပင္သည္ မေသမသပ္ ပြေယာင္းလ်က္ရွိသည္။ ပါးလွစ္၍ စု၀န္းေသာ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတို႕သည္ ေလစိမ္းတိုက္ခံထားရသလို ေျခာက္ေသြ႔၍ အေရခြံကြာေတာ့မလို ျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ သူမ၏ ညာဘက္ေဘးတြင္ မတ္တတ္ရပ္လ်က္ ငံု႕ၾကည့္သည္။
"မိုးမိုး ေနေကာင္းလားေဟ့" "ဟုတ္ကဲ့" သူမအသံတြင္ အားနည္းမႈ၊ မခ်ိတင္ကဲ ၀မ္းနည္းမႈမ်ား စိုးစဥ္းမွ် မပါေစရ။ "ကံေကာင္းလို႕ မိုးမိုးေရ၊ ကိုယ္ေဆးခန္းကို သယ္လာေတာ့ မိုးမိုးရဲ႔ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ဟာ သုည ျဖစ္ခါနီးေနျပီ" သူမသည္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ သုညျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ျဖစ္ျဖစ္ ဂရုစိုက္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

****************************************************************************

အက္ဆစ္တစ္ခြက္(၁၁)

ေလွကားမွ တဒိုင္းဒိုင္း ေျပးတက္လာေသာ ေျခသံကို ၾကားရသည္ဟု အာရံုက ထင္လိုက္စဥ္မွာပင္ အခန္း၀သို႕ သူ ျမန္ဆန္စြာ ေရာက္လာေလသည္။ "မိုး .. မိုး" မတ္မတ္ရပ္ေနေသာသူမႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀း နံရံအနီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပန္႕က်ဲေနေသာ ပုလင္းကြဲမ်ား၊ ေဆးလံုးမ်ား၊ ေဆးျပားမ်ားကို အတန္ၾကာေအာင္ သူ အထိတ္တလန္႕ ၾကည့္ေနသည္။ ထိုခဏ၌ အံ့ၾသစရာပင္ သူမ၌ သူ႕ကို ေၾကာက္စိတ္ လံုး၀ မရွိေခ်။ သူမ၏ မုန္းတီးစက္ဆုပ္မႈမ်ားသည္ အေငြ႔ထေတာ့မတတ္ တရွိန္ရွိန္ ပူေလာင္လ်က္ရွိသည္။ သူမ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ျပန္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ သူသည္ လႊတ္ခနဲ တစ္ခုခု ညည္းညဴေရရြတ္လိုက္သလား မေသခ်ာေပ။ သူမအနားသို႕ တိုးကပ္လာျပီး သူမမ်က္ႏွာကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေနသည့္ပမာ အေရာင္ေတာက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ ရိုက္လိုက္ေတာ့မလားဟု စိုးရိမ္စိတ္ အနည္းငယ္ ၀င္မိေပမယ့္ သူက လက္ျဖင့္ခ်ိန္ရြယ္ျခင္းပင္ မျပဳလုပ္ခဲ့ပါ။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားမွ နားမလည္ျခင္းအရိပ္သည္ တျဖည္းျဖည္း ေဒါသအျဖစ္ ကူးေျပာင္းသြား၏။ ထို႕ေနာက္ ခဏျခင္းပင္ ဘာခံစားမႈမွ မရွိေသာ ေအးစက္စက္ မ်က္ႏွာတစ္ခုအျဖစ္ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖင့္ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားေလသည္။ ### ရီေ၀မူးေနာက္ေနေသာ အာရံုျဖင့္ မ်က္လံုးစတင္ဖြင့္လွ်င္ဖြင့္ခ်င္း သူမ ဘာမွ မျမင္ရပါ။ သူမကိုယ္သူမ ရွာေဖြေတြ႔ရွိဖို႕ကိုပင္ မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ သို႕မဟုတ္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့သည္။ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုး ေလးပင္ မူးယစ္လ်က္ ရွိ၏။ အိပ္ေဆးမိထာသည့္ ခံစားမႈမ်ိဳးမ်ားလား။ သူမအိပ္ေဆး အလြန္အကၽႊံေသာက္မိေလသလား၊ သူမသည္ အိပ္ေဆးျပား တစ္ျပား ႏွစ္ျပားမွ ပို၍ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် မေသာက္ဖူးပါ။ (ေသခ်ာရဲ႔လား..) ေသခ်ာပါသည္။ သူမ အိပ္ေဆး မေသာက္ခဲ့ပါ။ ဒါျဖင့္ .. သူမ၏ ကိုယ္တြင္းတစ္ေနရာမွာ မူလထက္ ထူးထူးျခားျခား လိႈက္ဟာလ်က္ရွိသည္။ တစ္စံုတစ္ခု ရုတ္တရက္ၾကီး လစ္ဟာသြားသလို ခံစားရသည္။ သူမ ဘာျဖစ္ခဲ့သနည္း။ ပ်ံ႔လြင့္ယိမ္းယိုင္ေနေသာ အာရံုမ်ားကို ခက္ခက္ခဲခဲ စုစည္းေနစဥ္ သူမ ရင္တလွပ္လွပ္ တုန္လ်က္ရွိ၏။ အျမင့္တစ္ေနရာမွ သူမလြင့္က်ခဲ့ေလသလား။ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုဆီမွ သို႕မဟုတ္ ၀ရန္တာစြန္းမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သူမတို႕ တိုက္အိမ္မွာ ၀ရန္တာမရွိပါ။ သူမ ဘာျဖစ္ခဲ့သနည္း..။
****************************************************************************