Sunday, January 13, 2008

အက္ဆစ္တစ္ခြက္(၁)

ေလခၽြန္သံ ခပ္သဲ့သဲ့သည္ ေဆာင္းေလးႏွင့္အတူ တရုတ္ကတ္မွန္မ်ားအ ကားမွ တိုး၀င္လာ၏။ ထိုအခါ နံ၇ံရွိ တိုင္ကပ္နာရီကို အမွတ္မထင္ ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေမာင္ျပန္လာတာဟု လႊတ္ခနဲ ေတြးမိသြား၏။ အုိ .. ငါ့ႏွလံုးသားထဲက ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏို္းေခၚတဲ့ 'ေမာင္'ဆိုတဲ့ စကားဟာ သူနဲ႕လံုး၀ မတန္ပါဘူး။ ဒါကို ခဏခဏ သတိထားစမ္းပါ။ ၾကည့္စမ္းပါဦးး၊ ည ၁၂ နာရီခြဲဆိုတာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ေဖာက္ျပန္ဖို႕ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္မွာေပါ့။ ထိုအခိုက္အတန္႕မွာပင္ ျခံဝန္းတံခါးႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားေသာ ႏိုင္လြန္ၾကိဳး၏ လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ဧည့္ခန္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ သံစံုေခါင္းေလာင္းကေလးမ်ား အသံထြက္ေပၚလာသည္။ ငါ .. သူ႕ကို မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ရဦးမွာပါလား။

ဟိုတုန္းက ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္ခင္စံုမက္ခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာသည္ ယခုေတာ့ ခါးသီး နာၾကည္းဖြယ္ရာ ျဖစ္လာခဲ့ျပီ။ သူ႕မ်က္လံုး သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတို႕ကို ပူေလာင္ေသာ မုန္းတီးမႈွႏွင့္ ျမင္ေနရဦးမည္။ အမွန္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ တံခါးပိတ္ျပီး ေနဖို႕ေကာင္းတာပဲ၊ ျခံတံခါးကို သူမ ဖြင့္မေပးေတာ့တာ ၾကာျပီ။ သူ႕တပည့္ကေလး ဖြင့္ေပးေနက်ျဖစ္သည္။ သို႕စဥ္လ်က္ သူမသည္ ဧည့္ခန္းရွိ ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ရင္း၊ စာအုပ္တစ္ခုခုကို ဖတ္ရင္း သူအိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေစာင့္ၾကည့္ေနက် ျဖစ္သည္။ မုန္းတီးမႈမ်ား ျပည့္လွ်ံံလာေသာအခါ ေျမႏွင့္ဖိနပ္ ထိမိေသာ ေျခသံပင္လွ်င္ နာၾကည္းဖြယ္ရာ ပါပဲလား။ သူသည္ ၀တၳဳစာအုပ္ကို ငံု႕ၾကည့္ေနေသာ္လည္း မ်က္စိေထာင့္မွ ရိပ္ခနဲ သူ၀င္လာသည္ကို ျမင္ရ၏။ အခါတိုင္း ရက္မ်ားကဲ့သို႕ပင္ သူ တိုက္အိမ္ သံတံခါးကို အသံျမည္ေအာင္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆြဲပိတ္၏။ ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အသံျဖစ္ပါလ်က္ ရုတ္တရက္ က်ယ္ေလာင္ေသာ တံခါးပိတ္သံေၾကာင့္ သူမ ထိတ္ခနဲ ရင္ခုန္သြားသည္။

သူမအနီးမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေသာအခါ သမံတလင္းေပၚ ရွဴးဖိနပ္ရွပ္တိုက္သံမွာ လိုအပ္သည္ထက္ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္ေန၏။ ေလွကားေျခရင္းမွာ သူဖိနပ္ခၽြတ္ျပီး ဖိနပ္တို႕ကို အုတ္နံရံသို႕ ကန္ေပါက္ပစ္လိုက္သည္။ သူမ ႏွလံုးဆီမွ ေအာင့္သြား၏။ သူ ေလွကားမွ တဒိုင္းဒိုင္းအသံျမည္ေအာင္ ေျပးတက္သြားသည္။ နာရီစက္သံမွလြဲ၍ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္လြန္းေသာ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ သူ႕ေျခသံမွာ အဆမတန္ ျပင္းထန္ေနသလို ရွိသည္။ သူဟာ နဂိုတည္းက ေျခသံၾကမ္းတမ္းတာပါပဲေလ ဟု ေဖာ့ေတြးေသာ္လည္းမရ။ ဒါ င့ါကိုနာက်ည္းစိတ္ေတြနဲ႕ ရိုင္းစိုင္းသြားတာပဲ .. ဟု ထင္လာသည္။ ေဘာင္းဘီ၀တ္ထားေသာေၾကာင့္ ပုဆိုးခတ္သံကို က်ယ္ေလာင္စြာ မၾကားရတာတစ္ခုကိုေတာ့ စိတ္သက္သာေစပါသည္။ ဒါေတာင္မွ ပ်ဥ္ခင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ သူလမ္းေလွ်ာက္သြားသံ၊ သူမဦးေခါင္းအေပၚ တည့္တည့္ရွိ သူမတို႕ႏွစ္ဦးး၏ အခန္းဆီမွ ေသတၱာဖြင့္သံပိတ္သံ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ ေခါင္းဘီး (သို႕မဟုတ္) ခါးပတ္တစ္စံုတစ္ခု လြတ္က်သံ အသံမ်ိဳးစံုကို ၾကားေနရသည္။ ဤကဲ့သို႕ စိတ္ညစ္ညဴးမႈမ်ားျဖင့္ ဘ၀တစ္သက္လံုး ေနသြားရေတာ့မလား။ ေတြးမိေသာအခါ နာက်ဥ္ေသာရင္သည္ မြန္းက်ပ္၍လာ၏။ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေသာ အိမ္တြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကားမေျပာၾကေသာအခါ စိတ္ဆင္းရဲမႈကို ထြက္ေပါက္ရွာေပး၍ မေတြ႔ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။

0 မွတ္ခ်က္ေပးရန္:

Template Design | Elque 2007